Vanguard News Network
VNN Media
VNN Digital Library
VNN Reader Mail
VNN Broadcasts

Old March 14th, 2019 #21
Johan
Banned
 
Join Date: Oct 2013
Posts: 4,231
Default Werner @

Ben het geheel met u eens,wij worden dagelijks aangevallen door de jood en hun marionetten.En wat doen we er tegen geen enkele moer,nee liever "bestrijd" het volk de gevolgen van het handelen van de jood in plaats van de jood zelf.Zo loopt men achter kosher "nationalisten" aan die enkel de jood dienen {foto 1},ook is er nog een groot deel van het volk dat opzettelijk alles wat ons eigen is trachten te vernietigen.Die verraders dienen keihard en zonder pardon te worden aangepakt {foto 2}.

Kan hier nog wel een heel betoog gaan houden,echter doe ik dat niet,feit is dat zolang men het beestje niet bij de naam noemt.En de koe niet bij de horens vat,er geen enkele zier zal veranderen.Dit volk heeft de ondergang aan zijn eigen te danken,bang om hun huis/werk {te verliezen}/............/niet gediend van gelul achter hun rug {foto 3}.

En met ze allen gaan ze de 20ste weer als een mak schaap meedoen aan joodse zaken,als mafketels kleuren ze het hokje rood en daarmee hun eigen ondergang.Als ze dan zo graag naar de klote willen gaan,dan doen ze dat maar.Hen die dat niet willen moeten hun plan trekken en zich verenigen,een ieder kan daar aan bijdragen hoe kleinschalig dan ook.Op het oude forum heb ik hier al iets over vermeld,{een plaats om deze zomer met Nationaal Socialisten/Volks Nationalisten/Blanke Nationalisten samen te komen op een kampeer plek},en zal daar met der tijd hier op het forum over berichten.

Tot slot,het word tijd om spijkers met koppen te slaan,de tijd van ongein/onzin/eigen verheerlijking/de jood een veer in zijn reet steken/.............../achter andere rassen aanlopen dan het eigen {foto 4} is reeds voorbij {dat heeft niets gebracht en zal nooit iets brengen}.

Foto 1


Foto 2


Foto 3


Foto 4
 
Old March 30th, 2019 #23
Johan
Banned
 
Join Date: Oct 2013
Posts: 4,231
Default Rotterdam 31 maart 1943

Britse en Amerikaanse bommenwerpers hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog tienduizenden bommen afgeworpen boven Rotterdam.Vaak troffen de bommen burgerdoelen. Daarbij kwamen 1029 mensen om het leven.

Het bombardement door de Amerikanen op 31 maart 1943 had ruim 400 doden tot gevolg.

 
Old April 27th, 2019 #24
Werner H
Junior Member
 
Werner H's Avatar
 
Join Date: Dec 2018
Location: Netherlands
Posts: 79
Default De Amerikaanse massamoord

We weten allemaal dat na het einde van een oorlog of conflict de overwinnaar de geschiedenis schrijft. Dit geeft deze zelfde overwinnaar natuurlijk de kans om de eigen misdaden, fouten of misrekeningen uit de geschiedenis van het conflict te wissen. Wat er ook is gebeurd, de verliezer is de schuldige. Deze theorie is natuurlijk ook van toepassing op de Tweede Wereld Oorlog. Het gaat ons er nu niet om wie in dat conflict gelijk had of niet. Ook willen we nu even geen pleidooi houden voor meer onderzoek naar de ware oorzaken van, en de gebeurtenissen tijdens deze oorlog. We willen nu kijken naar een geschiedenis die meteen na het einde van de oorlog in 1945 is gebeurd. In “vredestijd” dus. We willen vandaag kijken naar de geschiedenis van de Rheinwiesenlager. Nog nooit van gehoord? Dat is ook niet verwonderlijk, want zelfs in Duitsland kennen maar weinigen deze geschiedenis. Er over spreken of schrijven is niet verboden. Toch doet bijna niemand het. Laten we maar eens kijken waarom dat zo is.

Voordat we naar de Rheinwiesenlager zelf kijken, moeten we eerst een blik werpen op de geschiedenis van de krijgsgevangenen aan het einde van de oorlog. Toen in het voorjaar van 1945 het Derde Rijk op instorten stond, werd er op veel plaatsen verbitterd doorgevochten. Dat heeft later veel mensen verbaasd. Wisten de Duitse soldaten dan niet dat de oorlog verloren was, en een nederlaag onvermijdelijk? Waarom dan toch bloed blijven vergieten als de beslissing al lang is gevallen? Het doorvechten had verschillende redenen. Ten eerste deed het regime er alles aan om de strijd voort te kunnen zetten. Er was veel gruwelpropaganda tegen de binnengevallen legers, en het werd ook als een misdaad gezien als iemand overwoog om te capituleren. Zij die dat wel deden konden met de dood worden bestraft. Maar er was onder de Duitse soldaten ook enorme angst voor wat er zou gebeuren als je in handen van de tegenstander viel.

Zo geloofde men jarenlang dat het Rode Leger geen krijgsgevangenen maakte. Onder de soldaten werd steeds opnieuw verteld dat “Ivan” iedere gevangene meteen doodschoot. Dit bleek niet zo te zijn, maar de gedachte aan jarenlange krijgsgevangenschap in onherbergzame gebieden van de Sovjet Unie, heeft menig soldaat er toe gebracht om toch maar liever door te vechten. Alles beter dan in gevangenschap raken. Overigens hebben veel soldaten de strijd ook voortgezet om burgers uit de bedreigde gebieden te laten ontsnappen. Ook dat heeft veel levens gekost, maar was natuurlijk wel te begrijpen. De Duitse eenheden vochten nu immers op eigen bodem, en de eigen familie kon betrokken zijn. Door dit alles duurde de oorlog veel langer dan men eigenlijk had kunnen verwachten. Hoeveel levens dit alles heeft gekost is niet of nauwelijks te berekenen. Maar het zijn er honderdduizenden geweest.

Toch kwam in april 1945 voor iedere Duitse soldaat het moment dat men de capitulatie onder ogen moest zien. En toen gebeurde er iets opmerkelijks. Veel soldaten die in het Oosten of in Midden Duitsland tegen het Rode Leger vochten wisten dat aan opgeven niet meer te ontkomen was. Toch wilden ze niet in handen van de Russen vallen. Ze wisten immers maar al te goed wat er uit Duitse naam in de Sovjet Unie allemaal was gedaan. Wraakneming was dus te verwachten. Om aan dit lot te ontkomen trokken veel eenheden naar het westen. Ze wilden zich wel overgeven, maar dan aan de Amerikanen of de Engelsen. Ze waren er van overtuigd dat ze dan beter behandeld zouden worden, en sommige gingen er zelfs van uit dat ze naar huis zouden mogen vertrekken nadat ze hun wapens hadden ingeleverd. Dit alles was gebaseerd op ervaringen eerder in de oorlog. Duitse soldaten, zeelui of vliegeniers die in handen van de Engelsen vielen werden goed behandeld. Ze zaten in redelijke kampen, kregen goed eten en medische verzorging. In april 1945 wilde menig Duits soldaat daar voor tekenen. Een poosje bijkomen in gevangenschap, en dan naar huis.

Dus trok men naar het westen, tenminste als dat mogelijk was. Eenmaal aangekomen legden ze de wapens neer, en wachtte op de dingen die komen zouden. Al snel merkten ze dat ze een misrekening hadden gemaakt. Meestal kwamen zij in handen van de Amerikanen, en die hadden een plan met de voormalige vijanden. Het was een plan dat in Amerika op het hoogste niveau was uitgewerkt. Om delen van het Duitse volk in de toekomst voor Amerikaanse doeleinden te kunnen gebruiken, moest eerst een ander deel van dat zelfde volk worden uitgeroeid. Er waren geen plannen voor een industriële vernietiging, zoals tijdens de Holocaust. Maar de plannen die er wel waren zouden zeker zo dodelijk zijn, alleen minder zichtbaar. De eerste groep die hiermee werd geconfronteerd waren de Duitse krijgsgevangenen. De Amerikanen, bijgestaan door de Britten en de Fransen, begonnen er mee door de Duitse soldaten niet als krijgsgevangenen te registeren. In plaats hiervan werden zij gezien als ontwapende strijders. Dit hield in dat de soldaten niet onder de Conventie van Geneve vielen, wat de overwinnaars een vrijbrief gaf om met de mannen toe doen wat ze maar wilden.

Daar gingen ze dan ook meteen mee aan de slag. De gecapituleerde soldaten werden opgesloten in de zogenaamde Rheinwiesenlager, dit waren 19 kampen langs de oevers van de Rijn. Eigenlijk kun je niet eens van kampen spreken. Het ging gewoon om weidevelden waar prikkeldraad om heen was getrokken. Er waren geen barakken, tenten of andere faciliteiten. De gevangenen moesten gewoon op drassige velden zitten of liggen. Opstaan was meestal verboden. Toiletfaciliteiten waren afwezig, en wat nog erger was; er was geen eten. Dagenlang werd er niets verstrekt, ondanks het feit dat de Amerikanen over enorme voorraden beschikten. Ook was er praktisch geen medische zorg. Niet alleen mannen, ook vrouwelijke gevangenen moesten onder hetzelfde regime leven. Omdat de gewonden niet verzorgd werden begon het geplande sterven al snel. Om toch nog wat beschutting te vinden groeven de mannen zich in. Van dekens of jassen werden kleine tentjes gebouwd. Maar de honger en de elementen maakten dat velen ziek werden. Ook zij werden niet behandeld. Pogingen van mensen in de buurt om de mannen te helpen, of wat eten te geven, werden door Amerikaanse soldaten geblokkeerd.

Het sterven moest doorgaan, was de opdracht. Wilden eventuele hulpgevers niet luisteren, werd er met scherp geschoten. De Amerikanen schoten overigens ook op de gevangenen. Af en toe werd er ook een zogenaamde bulldozeractie gehouden. Dan werden Amerikaanse legerbulldozers de velden opgereden om de tentjes en afgeschermde holen plat te walsen. De krijgsgevangen die zich in deze primitieve bouwsels bevonden werden gewoon platgereden en daarna naar de nabij gelegen massagraven verplaatst. Iedere dag verdwenen er honderden lijken in deze massagraven. Er werd niet geteld en ook niets geregistreerd. De kampen bleven tot juli/augustus 1945 bestaan, en de schatting van het aantal slachtoffers is een omstreden punt, waar we nog op terug komen.

Overigens waren de soldaten niet de enige die uitgehongerd werden. Ook de Duitse burgerbevolking kreeg praktisch niets te eten, en aan brandstof viel al helemaal niet te denken. De steden waren kapot als gevolg van de vele bombardementen, en de mensen leefden in de puinhopen. Ook over hen spraken de Amerikanen een doodsoordeel uit. Vooral in de eerste winters na het einde van de oorlog steeg de nood schrikbarend. Mensen vroren dood of kwamen om van de honger. Men noemde dit de “witte dood”. Pas toen de Amerikanen na een paar jaar dachten dat de Duitsers zich zonder tegenstand zouden onderwerpen kwam er hulp. Nu nog spreekt men nog altijd lovend over het zogenaamde Marshallplan, Amerikaanse hulpgoederen die uiteindelijk beschikbaar kwamen. Maar over wat er in de jaren daarvoor allemaal is gebeurd word gezwegen. Hoeveel mensen slachtoffer geworden zijn van de “witte dood” weet niemand. Ook dit werd niet geregistreerd omdat de Amerikanen niet als massamoordenaars de geschiedenis in wilden gaan.
Maar terug naar de Rheinwiesenlager. Het bestaan van deze kampen werd ook deels verzwegen, zelfs nu nog. Overlevenden brachten af en toe boeken uit over hun belevenissen. Deze boeken waren een soort aanklacht, maar de autoriteiten van de intussen door de Amerikanen opgerichte en gecontroleerde BRD, zorgden er voor dat deze getuigenissen nooit een groot publiek kregen. Zij beweren ook dat er maar enkele duizenden krijgsgevangen in de kampen omkwamen. Het echte cijfer ligt echter tussen de 800.000 en 1.000.000. Een compleet cijfer is niet te geven omdat er niets geregistreerd staat. Hierdoor zijn veel soldaten officieel nog steeds vermist, en dat komt de Amerikanen natuurlijk prima uit. Allemaal onnodige slachtoffers van een conflict dat allang afgelopen was.

In de jaren na de oorlog kwamen er steeds verhalen naar buiten over de Duitsers die in Russische krijgsgevangenschap waren geraakt. Deze verhalen vulden velen boeken en artikelen in de pers. Over de Amerikaanse kampen langs de Rijn, en de vele slachtoffers werd gezwegen. Sommige lezers zullen zich afvragen waarom de Duitse bevolking deze zaken zo maar heeft geaccepteerd. Waarom wordt deze geschiedenis zelfs nu nog deels doodgezwegen? Het antwoord is simpel; Duitsland staat onder volledige Amerikaanse invloed, ook nu nog. De bevolking is een enorm schuldcomplex aangepraat, en een ieder die dit schuldcomplex probeert te doorbreken riskeert een bezoek aan de rechtbank of zelfs de gevangenis. Dus komen de Amerikanen tot nu toe weg met een massamoord, die we gerust genocide mogen noemen. Wel is het zo dat tijden veranderen, en dat de ruimte voor onafhankelijk onderzoek steeds iets verder wordt opgerekt. Maar de waarheid zal pas echt aan het licht komen als de door Amerika gecontroleerde BRD niet meer bestaat. Pas als de laatste Amerikaanse militair Duits grondgebied heeft verlaten zal er gerechtigheid komen. Dan zal het ware gezicht van het zogenaamde “land of the free” voor de hele wereld zichtbaar zijn. Laten we hopen dat deze dag snel zal aanbreken, zodat het recht eindelijk kan zegevieren. De verantwoordelijken van toen zijn er niet meer, maar hun daden verdienen het om wereldwijd bekend te worden. Immers, beter laat dan nooit.
 
Old September 9th, 2019 #25
Johan
Banned
 
Join Date: Oct 2013
Posts: 4,231
Default De Nederlandsche SS (later: Germaanse SS in Nederland)

Op 11 september 1940 richtte Mussert na herhaaldelijk aandringen van de bevrijder en de SS, de Nederlandsche SS op als afdeling IX van de NSB. De Mussert-Garde*, een paramilitaire organisatie onder leiding van Henk Feldmeijer en Rost van Tonningen, werd opgeheven en ging over in de nieuwe formatie. Daarnaast stond de Nederlandsche SS open voor nieuwe leden die zich geroepen voelden om de Germaanse zaak te dienen. Begin 1941 werd bovendien een aantal vrijwilligers dat zich aanvankelijk had aangemeld voor de Waffen-SS (Standarte "Westland") en ook al een opleiding had voltooid, overgeplaatst naar de Nederlandsche SS. De SS-Standarte "Westland" was immers mede opgericht om ooit de militaire basis van een Nederlandse Allgemeine SS te vormen. De SS'ers konden met de komst van de 'Westlander' alvast enigszins kennismaken met de gebruiken van de Waffen-SS.

* Mussert, de leider van de NSB en een voorstander van de Dietse / Groot-Nederlandse denkwijze, zou niets met de SS-ideeën te maken willen hebben. In 1939 richtte Feldmeijer samen met Rost van Tonningen de Mussert-Garde op.




Bron Nederlanders in de Waffen SS
 
Old October 5th, 2019 #26
Johan
Banned
 
Join Date: Oct 2013
Posts: 4,231
Default

Geallieerde bombardementen op Nederland

De geallieerden hebben gedurende de bezetting circa 600 bomaanvallen op Nederlands grondgebied uitgevoerd (A. Korthals Altes, Luchtgevaar (Amsterdam 1984) pag. 12). Bij verreweg de meeste aanvallen vielen geen of betrekkelijk weinig doden onder de burgerbevolking. In de tabel hieronder zijn 38 geallieerde luchtaanvallen beschreven waarbij ongeveer veertig of meer burgerslachtoffers zijn gevallen.

RAF 24-25 juni 1940 Den Helder 38 doden
Gewild doelwit (havengebied), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 3-4 oktober 1941 Rotterdam 106 (130) doden
Gewild doelwit (havengebied), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 28-29 januari 1942 Rotterdam/Schiedam, stad 71 doden
Gewild doelwit (havengebied), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 5-6 oktober 1942 Geleen, stad 83 doden
Vergissingbombardement (het eigenlijke doelwit was de Duitse stad Aken)

RAF 6 december 1942 Eindhoven, rond Philips 138 doden
Gewild doelwit (fabriekencomplex Philips), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 19 februari 1943 Den Helder 50 doden
Gewild doelwit (marinewerf), maar veel ‘bijkomende schade’

USAAF 31 maart 1943 Rotterdam, Tussendijken Circa 400 doden
Gewild doelwit (havengebied), maar door sterke, afwijkende wind veel ‘bijkomende schade’

RAF 16 april 1943 Haarlem, stad 85 doden
Gewild doelwit (werkplaatsen spoorwegen), maar het gros van de bommen trof de dichtbevolkte Amsterdamse buurt

USAAF 17 juli 1943 Amsterdam-Noord 185 (158) doden
Onbedoeld resultaat (het eigenlijke doelwit, de Fokkerfabrieken, werd niet geraakt)

USAAF 10 oktober 1943 Enschede, stad 151 doden
Vergissingbombardement (men zocht naar een Duitse stad als ‘gelegenheidsdoel’)

USAAF 22 februari 1944 Nijmegen, stadsdeel Maximaal 800 doden
Vergissingbombardement (de eigenlijke doelwitten waren de Duitse steden Kleef en Goch)

USAAF 22 februari 1944 Arnhem, woonwijk 60 doden
Vergissingbombardement (de eigenlijke doelwitten waren de Duitse steden Kleef en Goch)

USAAF 22 februari 1944 Enschede, industriewijk 40 doden
Vergissingbombardement (het eigenlijke doelwit was de Duitse stad Münster)

RAF 11 april 1944 Den Haag, Huize Kleykamp Circa 60 doden
Gewild doelwit (bevolkingsregistratie)

USAAF 31 mei 1944 Roosendaal, buurt station 73 doden
Gewild doelwit (spooremplacement), maar het gros van de bommen viel naast het doel

USAAF 18 augustus 1944 Maastricht, stadswijk 91 doden
Onbedoeld resultaat (het eigenlijke doelwit, de brug over de Maas, kreeg schampen maar bleef intact)

RAF 11 september 1944 Breskens, havenbuurt 199 doden
Gewild doelwit (de haven), maar veel ‘bijkomende schade’

USAAF 17 september 1944 Wolfheze, gesticht/dorp 87 doden Gewild doelwit (Duitse geschutstellingen), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 17 september 1944 Ede 80 doden
Gewild doelwit (Duitse kazernes), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 17 september 1944 Biggekerke 46 (50) doden
Gewild doelwit (Duitse geschutstellingen), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 2 oktober 1944 Huissen 99 (106) doden
Gewild doelwit (Duitse troepenconcentratie), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 3 oktober 1944 Westkapelle, zeedijk Circa 150 doden
Gewild doelwit (de zeedijk), maar veel ‘bijkomende schade’

USAAF 6 oktober 1944 Hengelo, stad Circa 100 doden
Onbedoeld resultaat (het eigenlijke doelwit, de rangeerterreinen, waren nauwelijks geraakt)

USAAF 12 oktober 1944 Venray Minstens 50 doden
Waarschijnlijk gewild doelwit (tactische doelen)

RAF 13 oktober 1944 Utrecht, stationsgebied Circa 50 doden
Gewild doelwit (spoorwegemplacement), maar veel ‘bijkomende schade’

USAAF 13 oktober 1944 Venlo Minstens 40 doden
Gewild doelwit (de verkeers- en spoorbruggen, die echter weinig schade hadden opgelopen), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 14 oktober 1944 Zutphen, wijk bij IJssel 73 doden
Gewild doelwit (brug over de IJssel), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 24 oktober 1944 Dordrecht, park Merwestein 69 (52) doden
Gewild doelwit (Duits hoofdkwartier), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 3 november 1944 Venlo Circa 40 doden
Gewild doelwit (de verkeers- en spoorbruggen, die echter weinig schade hadden opgelopen), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 26 november 1944 Amsterdam, Euterpestraat Meer dan 50 doden
Gewild doelwit (hoofdkwartier SD), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 29 november 1944 Rotterdam, omgeving Mathenesser-straat / Heemraadsingel 64 (45) doden
Onbedoeld resultaat (het eigenlijke doelwit, de Dienststelle van de SD, kreeg alleen omvangrijke luchtdrukschade)

RAF 11 december 1944 Leiden, stationswijk 54 doden
Gewild doelwit (hoofdstation), maar veel ‘bijkomende schade’

RAF 21-22 januari 1945 Montfort L., dorp 183 doden
Gewild doelwit (Duitse verbindinglijnen)

RAF 3 maart 1945 Den Haag, Bezuidenhout Minimaal 520 doden
Onbedoeld resultaat (het eigenlijke doelwit was een V-2 opslagplaats in het Haagsche Bosch)

USAAF 22 maart 1945 Enschede, stad 65 doden
Waarschijnlijk gewild doelwit (tactische doelen), maar veel ‘bijkomende schade’

USAAF 22 maart 1945 Nijverdal, centrum 72 doden
Waarschijnlijk gewild doelwit (tactische doelen), maar veel ‘bijkomende schade’

USAAF 24 maart 1945 Goor, centrum 82 doden
Waarschijnlijk gewild doelwit (tactische doelen), maar veel ‘bijkomende schade’

USAAF 24 maart 1945 Haaksbergen, centrum 75 (50) doden
Waarschijnlijk gewild doelwit (tactische doelen), maar veel ‘bijkomende schade’

Het aantal burgerslachtoffers dat bij de luchtaanvallen is omgekomen is helaas niet nauwkeurig te bepalen. Een anoniem overzicht bijgehouden in 1940-1945 (aanwezig bij het NIOD: dossier 249-0116A, stuk a20) komt uit op ruim 8.000 slachtoffers van luchtaanvallen na 15 mei 1940. Volgens Korthals Altes is dit overzicht onvolledig en soms onjuist. Hij schat het aantal bombardementsdoden op circa 10.000 (Luchtgevaar, Amsterdam 1984, pag. 324)
 
Old June 1st, 2020 #30
alex revision
Senior Member
 
alex revision's Avatar
 
Join Date: Mar 2008
Posts: 27,577
Default

Dutch Waffen SS - Oostlandlied [Dutch & English]

https://www.bitchute.com/video/UsvB5Iefj54j/

The official song for the Eastern Front for Anton Mussert's NSB government in wartime Holland.
 
Reply

Share


Thread
Display Modes


All times are GMT -5. The time now is 05:59 PM.
Page generated in 0.29286 seconds.